Spacetime May Have Fractal Properties on a Quantum Scale. (PhysOrg.com) -- Usually, we think of spacetime as being four-dimensional, with three dimensions of space and one dimension of time.
However, this Euclidean perspective is just one of many possible multi-dimensional varieties of spacetime. For instance, string theory predicts the existence of extra dimensions - six, seven, even 20 or more. As physicists often explain, it’s impossible to visualize these extra dimensions; they exist primarily to satisfy mathematical equations. As if extra dimensions weren’t strange enough, new research has probed an even more mind-bending possibility: that spacetime has dimensions that change depending on the scale, and the dimensions could have fractal properties on small scales. Tunel czasoprzestrzenny.
Tunel czasoprzestrzenny (ang. wormhole), początkowo też nazywany mostem Einsteina-Rosena – hipotetyczna właściwość topologiczna czasoprzestrzeni będąca rodzajem „skrótu” pomiędzy co najmniej dwoma obszarami Wszechświata lub rodzajem mostu łączącego wszechświaty.
Tunele czasoprzestrzenne są przedmiotem poszukiwań i sporów współczesnych fizyków. Nie zanotowano dotąd żadnych obserwacyjnych wskazówek na ich istnienie, choć ogólna teoria względności Alberta Einsteina dopuszcza istnienie tuneli w niektórych modelach czasoprzestrzeni. Tunele czasoprzestrzenne umożliwiałyby podróż do odległych regionów Wszechświata we względnie krótkim czasie, szybciej niż dotarłoby tam światło, jednak – co jest ich wyróżniającą zaletą – bez konieczności przekroczenia prędkości światła dla podróżującego (patrz dalej: przemierzalne tunele czasoprzestrzenne). Ponieważ tunele łączą ze sobą regiony czasoprzestrzeni, umożliwiałyby one nie tylko podróż do odległych regionów, lecz również podróżowanie w czasie.
Horyzont zdarzeń. Horyzont zdarzeń − w teorii względności sfera otaczająca czarną dziurę lub tunel czasoprzestrzenny, oddzielająca obserwatora zdarzenia od zdarzeń, o których nie może on nigdy otrzymać żadnych informacji.
Innymi słowy, jest to granica w czasoprzestrzeni, po przekroczeniu której prędkość ucieczki dla dowolnego obiektu i fali przekracza prędkość światła. I żaden obiekt, nawet światło emitowane z wnętrza horyzontu, nie jest w stanie opuścić tego obszaru. Wszystko, co przenika przez horyzont zdarzeń od strony obserwatora, znika. Horyzont zdarzeń przypomina błonę półprzepuszczalną, gdyż z jednej strony nie przepuszcza fal elektromagnetycznych i innych sygnałów biegnących w kierunku obserwatora, natomiast przepuszcza je w kierunku przeciwnym.
Obserwator, zmieniając swój ruch, sam może przeniknąć do części Wszechświata zakrytej przez horyzont zdarzeń. Supermasywna czarna dziura. U góry: artystyczna wizja pochłaniania gwiazdy przez supermasywną czarną dziurę.
Na dole: możliwa obserwacja takiego procesu w galaktyce RXJ 1242-11 Supermasywna czarna dziura – czarna dziura o masie sięgającej rzędu milionów, a nawet miliardów mas Słońca. Supermasywne czarne dziury mają pewne interesujące własności, odróżniające je od czarnych dziur o niewielkich masach: Liczba znanych obiektów zawierających przypuszczalnie supermasywne czarne dziury szybko się powiększa, ze względu na prowadzone obszerne przeglądy nieba.
Na przykład przegląd Sloan Digital Sky Survey zarejestrował już dziesiątki tysięcy kwazarów. Czarna dziura. Istnienie obiektów o polu grawitacyjnym niepozwalającym na ucieczkę światła jako pierwsi rozważali w XVIII wieku John Michell i Pierre Simon de Laplace.
Pierwsze rozwiązanie równania Einsteina ogólnej teorii względności opisujące czarną dziurę znalazł w 1916 Karl Schwarzschild, jednak długo uważane było ono za matematyczną ciekawostkę, a jego interpretacja jako regionu czasoprzestrzeni, którego nic nie może opuścić, nie zyskała pełnego uznania przez kolejne cztery dekady. Dopiero w latach 60. XX wieku prace teoretyczne wykazały, że istnienie czarnych dziur jest logiczną konsekwencją obowiązywania ogólnej teorii względności. W tym samym czasie obserwacyjnie potwierdzono także istnienie gwiazd neutronowych, co stanowiło przesłankę, że takie obiekty powstałe w wyniku zapadania grawitacyjnego mogą istnieć w rzeczywistości.
Licznych kandydatów na czarne dziury o masie gwiazdowej udało się zidentyfikować w systemach podwójnych. Historia[edytuj | edytuj kod] Osobliwość[edytuj | edytuj kod] Scientists suggest we might be overlooking alien communications. A new theory has been put forward in the astrophysics world suggesting people have assumed too much when looking for alien attempts to communicate with Earth.
The theory, proposed by James Benford, his son, Dominic Benford, and Jame's twin brother Gregory Benford, published in two papers in June, have generated a great deal of excitement in the science world. The Benfords looked at the issue of communications and concluded that aliens, much like humans, would want to economize their resources where possible, and thus they would not send out communications resembling what scientists have expected would be sent. Instead, the scientists suggest, aliens might be as frugal with expensive resources as humans are. The University of California Irvine said extraterrestrials might have been trying to contact Earth all along, but because scientists were looking for something different, the messages were missed. Read more... Every Black Hole Contains Another Universe? Like part of a cosmic Russian doll, our universe may be nested inside a black hole that is itself part of a larger universe.
In turn, all the black holes found so far in our universe—from the microscopic to the supermassive—may be doorways into alternate realities. According to a mind-bending new theory, a black hole is actually a tunnel between universes—a type of wormhole. The matter the black hole attracts doesn't collapse into a single point, as has been predicted, but rather gushes out a "white hole" at the other end of the black one, the theory goes. (Related: "New Proof Unknown 'Structures' Tug at Our Universe. ") In a recent paper published in the journal Physics Letters B, Indiana University physicist Nikodem Poplawski presents new mathematical models of the spiraling motion of matter falling into a black hole.
If Poplawski is correct, they may no longer have to. (Related: "Dark Energy's Demise?