Ic842x. La débâcle grecque, par Perry Anderson. L'historien britannique Perry Anderson revient sur la crise grecque et analyse l'échec de la stratégie du premier ministre grec. « Tsipras et ses collègues ont répété à qui voulait les entendre qu’il était hors de question d’abandonner l’euro.
Ce faisant, ils ont renoncé à tout espoir sérieux de négocier avec l’Europe réelle — et non l’Europe qu’ils fantasmaient. » La crise grecque a provoqué un mélange prévisible d’indignation et d’auto-satisfaction en Europe, où l’on oscille entre déploration de la dureté de l’accord imposé à Athènes et célébration du maintien in extremis de la Grèce dans la famille européenne, ou bien les deux à la fois. La première réaction est aussi futile que la seconde. Une analyse réaliste ne laisse de place à aucune des deux. Que l’Allemagne soit une fois de plus la puissance hégémonique du continent n’est pas un scoop en 2015 : la chose est évidente depuis au moins vingt ans.
Greece is solvent but illiquid: Policy implications. Germany Deserved Debt Relief, Greece Doesn't. Syriza, Greece's new ruling party, makes an attractive argument for writing off Greek debt: Wasn't Germany, now the biggest opponent of debt relief, itself the recipient of unprecedented largesse in 1953, when its foreign debt was halved?
Attractive, however, doesn't mean convincing. Parallels between today's Greece and 1953 Germany are demagoguery, pure and simple. The Federal Republic of Germany's creditors -- 20 countries including Greece -- indeed agreed at a London conference to write off 55 percent of the country's 32.3 billion Deutsche marks of foreign debt. "More than 50 percent of Greek debt needs to be written off," says top Syriza economist John Milios.
"The solution that was given to Germany at the London conference in 1953 is what we must do for Greece.” Milios went to college in Germany; he has a Ph. Symbaloo - Your Bookmarks and favorites in the cloud. Who will dare say out loud ‘emperor has no clothes’? In a normal democracy, urgent questions are asked when the prime minister says things that are wildly untrue.
Was he lying or deluded? Which of these possibilities is more alarming? If he was lying, had he never heard of Google? If he genuinely didn’t know what the Government has been up to, why is he in government? But we don’t bother to ask these questions about St Enda’s extraordinary epistle to the Athenians last week, when he urged Greece to follow Ireland : “in Ireland’s case we did not increase income tax; we did not increase VAT; we did not increase PRSI”.
“Limits to democracy” (video) 062415Greek.pdf. Uk.businessinsider. “Onhoudbare leningen aan Grieken opgelegd alleen om Duitse en Franse banken te redden” Op 17 juni 2015 presenteert de onderzoekscommissie over de Griekse schulden zijn eerste bevindingen aan het Griekse parlement.
“Deze schulden werden opgelegd met onwettelijke en kwaadaardige methodes om Duitse, Franse en Nederlandse banken te redden, wetende dat dit voor de Grieken een sociale ramp zou worden”, aldus Renaud Vivien, Belgisch lid van de onderzoekscommissie. In april 2015 nam Zoe Konstantopoulou, voorzitster van het Griekse parlement, het initiatief om een waarheidscommissie op te richten om de wettelijkheid van het memorandum van 2010 te onderzoeken, waarin de voorwaarden voor de leningen aan Griekenland werden vastgelegd. Een aantal internationale experten hebben alle documenten onderzocht. "Europese geldpers drukt alleen voor de allerrijksten"
Staatsschuld in Europa - Google Public Data Explorer. Frans rapport: groot deel van de staatsschuld onrechtmatig. Onderzoek naar schulden toont aan dat bezuinigingen vooral worden ingegeven om de elites te bevoordelen.
Is er een nieuw internationalisme van de werkende klasse in de maak? Op 9 juni 2014 plaatste The Guardian een artikel, geschreven door Razmig Keucheyan naar aanleiding van een Frans onderzoeksrapport over de publieke schulden in Frankrijk. In dit artikel staan een aantal interessante ideeën over hoe de schuldenberg snel en effectief zou kunnen worden afgebouwd nadat door andere landen, waaronder ook Nederland, is vastgesteld dat evenals dat in Frankrijk het geval is een belangrijk deel van de publieke schulden onrechtmatig zijn. Europese IMF-bestuurders beschermden de banken maar troffen de Grieken. De Europese Unie is er in geslaagd het IMF mee in het bad van de opeenvolgende reddingsoperaties van Griekenland te trekken – zo werd het Fonds in het voorjaar van 2010 gevraagd om 30 miljard euro in te brengen.
Veel niet-Europese landen hadden evenwel vragen bij de aanpak, zo blijkt uit het verslag (van 10 mei 2010) over de bestuursraad over de Griekse steunaanvraag. Maar omdat de EU zeven van de 24 executive directors (ED’s) op de bestuursraad levert, plus de managing director die de vergadering voorzit, heeft ze grote invloed op de besluitvorming. Zo blijkt dat de ED’s van Duitsland, België, Spanje, Nederland, Frankrijk en Denemarken op de bestuursraad een gezamenlijke verklaring voor IMF-steun aan Griekenland afleverden. Banken ontlopen verantwoordelijkheid. The History of the IMF and Greece’s Bailout - Real Time Brussels - WSJ - Waterfox. Duitsland en Nederland schermen eigen openbare aanbestedingen af van EU. Duitsland en Nederland behoren tot die EU-lidstaten die het strengst zijn voor andere EU-lidstaten die zich niet aan de interne marktregels van de EU houden.
Nochtans blijken ze zelf zeer selectief om te gaan met die regels. Zo gaan beide landen stelselmatig zeer protectionistisch om met openbare aanbestedingen. Het kan zo weer gebeuren. Economie De afgelopen twee jaar schreef Joris Luyendijk voor NRC over de Londense City.
Hij sprak tweehonderd spelmakers in de City. Zijn conclusie: de financiële crisis is niet voorbij, het wordt alleen maar erger. De financiële crisis heeft de westerse wereld een enorme slag toegebracht en de gevolgen gaan we nog zeker tien jaar voelen. Het kan zo weer gebeuren. De crisis als tweesprong (4/5) Vijf jaar geleden herhaalden experten en commentatoren tot in den treure toe dat de crisis een opportuniteit was: “It’s an opportunity to change“.
Het neoliberalisme lag aan scherven, de overheidsinterventie was terug van weg geweest en het kapitalisme zou een bocht nemen richting groene groei. Maar de overheidsinterventie van 2008-2010 blijkt echter net zo neoliberaal te zijn als de (door de overheid) ingerichte deregulering en liberalisering. Regeringen hebben met de hulp van centrale banken de gevallen muur van het geld terug recht getrokken en organiseren nu – in Europa althans – een permanente besparingsronde. De her-regulering van de banksector verloopt aan een slakkengangetje en Basel III zal pas tegen 2019 enige toepassing kennen. Een Tobin-taks blijft vooralsnog een droom. Kortom, het neoliberalisme is nog steeds het overheersende paradigma. De crisis doet pijn en blijft sommigen achtervolgen (3/5) In tijden van crisis vermageren de rijken en sterven de armen’.
Dat was het gezegde na de crash van 1929. De huidige crisis is van gelijkaardige grootorde, maar vindt plaats in een maatschappelijke context met sociale buffers. Een crisis biedt altijd kansen (voor sommigen) (2/5) Het is verkeerd de crisis te vereenzelvigen met het stilvallen of de ineenstorting van de economie. Enkel in het geval van een economische depressie is daarvan sprake. Zo’n depressie gaat gepaard met een inkrimping van de economie met 3% à 4% of meer. Maar in alle andere gevallen stemt een crisis in de eerste plaats overeen met een verschraling van het aantal transacties. Zo’n crisis past ook perfect in een business cycle van vijf à acht jaren. Iedere opgaande fase wordt dan gevolgd door een kortere periode van recessie met een negatieve groei van 0,5% of meer. Tijdens een recessie krijgen ondernemingen hun stocks niet meer verkocht. De crisis die men niet zag aankomen (1/5) (dit artikel werd eerder gepubliceerd op apache.be als deel 1 van de vierdelige reeks over “de crisis”).
Vijf jaar na het uitbreken van de crisis mag er wel een balans opgemaakt worden van de gebeurtenissen. Voor 2008 sprak niemand het woord ‘crisis’ uit. Niemand had het voorspeld, behalve dan een handvol marxistische economen. In de common sense van economen en modale burgers bestond de crisis niet meer. Het kapitalisme was erin geslaagd het fenomeen ‘crisis’ voor eens en voor altijd onder controle te houden.
Vincent Browne v The ECB. Peter Mertens: In Griekenland botsen twee werelden met elkaar. Peter Mertens schetst in “Hoe durven ze” onder andere het onthutsende verhaal achter de Griekse crisis.
Het hoofstuk over Griekenland uit "Hoe durven ze ?" van Peter Mertens – shalimar
Mertens en de uitgever (EPO) boden ons het volledige hoofdstuk over dat Griekse drama aan. Toen de dageraad aanbrakstond Theseus, de zoon van Aegaeus, van zijn bed op.Hij bond glanzende sandalen aanen wandelde langs de golfrijke zee.Daar zag hij een groep mensenellendig jankend als de schicht van pijlen.Ook zag hij zeven Atheense jonggezellen en zeven dochtersdie aan boord van een schip met zwarte zeilen werden gebracht,de handen gebonden met zwaar touw.Theseus vroeg met heldere stem:“Wie zijn die jonge mensen?” "Snelvarende schepen varen hen naar Kreta.Wij hebben medelijden met hen.” “Waarom?” , vroeg Theseus.
'Debtocracy': Griekse documentaire over de schuldencrisis. Informatie die de massamedia u besparen. 'Debtocracy': een essentiële documentaire om de ware redenen van de schuldencrisis te begrijpen. Informatie die de dominante media ons besparen. Logisch, zij zijn immers in hetzelfde bedje ziek als het IMF, de Wereldbank en de Europese Centrale Bank, de instellingen die Griekenland jarenlang de beleidskeuzes hebben opgedrongen die ze het land nu verwijten. Debtocracy International Version par The_Press_Project De titel kan je niet vertalen, het betekent zoiets als de ‘schuldenaristocratie’. Niet de Griekse bevolking maar het IMF, de Wereldbank, de Europese Centrale Bank (ECB) en de Europese Commissie zijn verantwoordelijk voor de schuldencrisis.