La crise de l’eau illustrée en 5 graphiques L’ONU appelle, à l’avant-veille de la journée mondiale sur l’eau, à économiser cette précieuse ressource. Sans quoi le monde devra faire face à un déficit hydrique de 40 % dès 2030. Le Monde.fr | 20.03.2015 à 05h01 • Mis à jour le 20.03.2015 à 14h39 | Par Martine Valo Y aura-t-il demain assez d’eau pour tous sur notre planète ? Inextricablement liée au changement climatique, à l’agriculture et à la sécurité alimentaire, à l’énergie, à la santé et même à l’égalité entre les sexes, l’eau est peut-être le thème qui illustre le mieux les trois piliers du développement durable, qu’il s’agisse de la lutte contre la pauvreté, du développement économique, ou de la préservation des écosystèmes. Un stress hydrique qui touche une large partie du globe Le stress hydrique – autrement dit, une ressource insuffisante pour répondre aux différentes activités humaines et aux besoins de l’environnement – commence lorsque la disponibilité en eau est inférieure à 1 700 mètres cubes par an et par personne.
Le dessalement, recette miracle au stress hydrique en Israël Malgré son climat semi-désertique et son déficit hydrique, l’Etat hébreu a réussi sa révolution de l’eau : 70 % de celle consommée par les ménages vient de la mer. LE MONDE | • Mis à jour le | Par Marie de Vergès (Jérusalem, correspondance) Depuis la jolie plage de Palmachim, sur la côte israélienne, difficile d’imaginer ce qui se trame en sous-sol. Chaque jour pourtant, 624 000 mètres cubes d’eau de mer sont aspirés par deux énormes tubes souterrains, et acheminés sur deux kilomètres à l’intérieur des terres pour être transformés en eau potable. Bienvenue à Sorek, la plus grande usine mondiale de dessalement par osmose inverse, technique considérée aujourd’hui comme la plus aboutie. Bijou technologique, l’installation est devenue un lieu de pèlerinage pour les spécialistes du monde entier. Le dessalement est l’une des recettes ayant permis à Israël de surmonter le stress hydrique auquel semblait le condamner son climat semi-désertique. « Ce programme a tout changé »
L'eau en Australie Bibliographie | citer cet article Le film The Walkabout (1971, réalisé par Nicolas Roeg) débute lorsque deux jeunes citadins blancs sont abandonnés par leur père dans le désert australien. Leur rencontre avec un jeune Aborigène, qui leur apprend à trouver et à boire de l'eau dans le désert, les sauve d'une mort certaine. Entre des gros plans sur la faune et la flore de l'outback australien et des scènes centrées sur le parcours des trois enfants, le réalisateur intercale des images montrant le travail de météorologues dans le désert australien. Ainsi, le film donne à voir l'un des leitmotive australiens : la peur de manquer d'eau. Mais, avec plus de 1 200 m³ d'eau prélevés par personne et par an, l'Australie est l'un des pays à consommer le plus d'eau par habitant au monde après le Canada, les États-Unis et des États d'Asie centrale tels que le Kirghizstan ou l’Ouzbékistan. Ce corpus documentaire tente d'expliquer ce paradoxe apparent. 1. 1.1. « A sunburnt country » ? Pour compléter : 2.
Le fonctionnement du système nerveux - Corpus - réseau Canopé Cette séquence est tout à fait adaptée à une utilisation en cycle 4, dans le thème « Corps humain et santé », pour « mettre en évidence le rôle du cerveau dans la réception et l’intégration d’informations multiples » d’une part, pour « relier quelques comportements à leurs effets sur le fonctionnement du système nerveux » d’autre part.Il est possible d’utiliser la séquence de plusieurs manières : - pour mettre en évidence les structures nerveuses avant d’étudier les cas de dysfonctionnement, on peut partir de la réaction du retrait du bras lorsque celui-ci s’approche lentement d’une flamme (on évitera les situations mettant en jeu des mouvements réflexes) pour distinguer l’ensemble des structures et des étapes qui ont permis ce retrait : sensation de chaud, analyse d’une information et élaboration d’une réponse appropriée ;
La mer, avenir de l’homme Touché de plein fouet par le changement climatique et les activités humaines, l’océan change à grande vitesse. Or il permet la subsistance de milliards d’individus et recèle peut-être les sources d’énergie de demain. À l’occasion de la Journée mondiale des océans, le 8 juin, retour sur les nombreuses études menées sur les flots, dans cet article paru dans le numéro deux de la revue «Carnets de science». L’océan est le thermostat de notre planète. Foyer d’une incroyable biodiversité, bordant la majorité des villes, il constitue pour l’humanité une source importante de son alimentation et, demain peut-être, de son énergie. C’est peu dire que l’océan est appelé à jouer les premiers rôles dans les décennies à venir. Depuis une quinzaine d’années, de nouveaux outils d’étude permettent de mieux comprendre le fonctionnement des mers, et notamment leur rôle dans la régulation climatique. L’océan, grand régulateur du climat Vue sous-marine de la partie immergée d’un iceberg, en Terre Adélie. P.
sans titre Ο Φιλοποίμην Φίνος γεννήθηκε στην Κάτω Τιθορέα της Λοκρίδας το 1907. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και ο ίδιος σπούδασε Νομικά. Ωστόσο, ποτέ δεν άσκησε τη δικηγορία, μιας και από τα παιδικά του, ακόμα, χρόνια το όνειρό του ήταν να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Το 1939 αποφασίζει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Πουλά όλα τα υπάρχοντά του και ιδρύει στο Καλαμάκι τα «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο». Την επόμενη χρονιά κάνει την πρώτη και τελευταία σκηνοθετική του απόπειρα με την ταινία «Το Τραγούδι του Χωρισμού», με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τη Λήδα Μιράντα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Τα χρόνια που ακολουθούν είναι πολύ δύσκολα για τον Φιλοποίμην Φίνο. Το 1943 ιδρύει τη «Φίνος Φιλμ», αρχικά στην οδό Στουρνάρα και το 1957 εγκαθιστά οριστικά τα κινηματογραφικά του εργαστήρια στην οδό Χίου 53. Ήταν αυτός που έδωσε ώθηση στην καριέρα της Ειρήνης Παπά, ωστόσο ποτέ δεν πίστεψε ότι η Μελίνα Μερκούρη θα μπορούσε να γίνει αστέρας της μεγάλης οθόνης, εξαιτίας του μεγάλου στόματός της.
leçon sans titre Σάββας Γ. Ρομπόλης*, Βασίλειος Γ. Μπέτσης** Το χαμηλό κόστος ζωής προσελκύει σταδιακά αυξημένο αριθμό χαμηλοσυνταξιούχων Γερμανών στην Ουγγαρία, τη Ρουμανία, την Κροατία, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα, όπου ζει διπλάσιος αριθμός (10.000 άτομα) απ’ ό,τι πριν από μία δεκαετία. Αντίστοιχα, οι Ελληνες χαμηλοσυνταξιούχοι, μετά τις μειώσεις των συντάξεών τους κατά τη μνημονιακή δεκαετία τουλάχιστον κατά 45%, επιλέγουν την ημερήσια μετανάστευση ή τη μετανάστευση διαμονής τους στις βαλκανικές χώρες και ιδιαίτερα στη Βουλγαρία, στην οποία θεωρούν ότι το κόστος ζωής υπολείπεται αυτού της χώρας μας τουλάχιστον κατά 30%. Το επιχείρημα που προέβαλλαν για την αναγκαιότητα άσκησης των προαναφερόμενων πολιτικών, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, ήταν ότι έπρεπε «τα συνταξιοδοτικά συστήματα να παρέχουν επαρκή, προσιτά, βιώσιμα και ισχυρά οφέλη», προσδοκώντας, μεταξύ των άλλων, μείωση του ποσοστού κινδύνου φτώχειας μεταξύ των ηλικιωμένων.
sans titre Ο πρώτος εορτασμός των Τριών Ιεραρχών, με τον τρόπο της νέας κυβέρνησης και της υπουργού Νίκης Κεραμέως, συνοδεύτηκε με διαμαρτυρίες και καταγγελίες από γονείς στα social media και τον Τύπο. «Η γιορτή βρίσκει φέτος τα σχολεία μας ανοιχτά» δήλωσε η κυρία Κεραμέως. «Και τα παιδιά μας δηλητηριασμένα» θα μπορούσε να συμπληρώσει, όποιος διάβασε τις καταγγελίες παιδιών και γονέων. Τα προεόρτια Τα παρατράγουδα είχαν ξεκινήσει, όταν αρκετοί γονείς συνειδητοποίησαν πως ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός των παιδιών, ο οποίος αντικατέστησε την αργία, προϋποθέτει και την υποχρεωτική παρουσία των γονέων. Αναστατωμένοι οι γονείς που έπρεπε να αναγκαστούν να λείψουν από την εργασία τους για να παρακολουθήσουν την κατήχηση μαζί με τα παιδιά τους, αντέδρασαν. Ανάμεσα σε αυτούς που άσκησαν έντονη κριτική στην κυβέρνηση, είναι και ο γνωστός συγγραφέας και πολιτικός Θανάσης Χειμωνάς, ο οποίος ανάρτησε στο fb σχετική ανακοίνωση νηπιαγωγείου. Το πρώτο περιστατικό Το δεύτερο περιστατικό Το τρίτο περιστατικό
sans titre Τα πρόσφατα επιτεύγματα της επιστημονικής έρευνας, όσον αφορά την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ), προκαλούν πλέον εκρήξεις θαυμασμού στο πλατύ κοινό αλλά και μεταξύ των ειδικευμένων επιστημόνων. Μαζί με τον περίφημο αλγόριθμο που πριν λίγο καιρό έφτιαξε το πρώτο έργο ζωγραφικής, το μεγαλύτερο θαυμασμό συγκεντρώνουν τα προγράμματα εκείνα που έχουν την δυνατότητα να συνδιαλέγονται με τον άνθρωπο και να απαντούν στις ερωτήσεις του. Δεδομένης της στενής σχέσης μεταξύ γλωσσικής έκφρασης και νοητικών διεργασιών, είναι φανερό ότι αυτή η ικανότητα μοιάζει να χαρίζει, για πρώτη φορά στην ιστορία, κάτι που μέχρι τώρα αποτελούσε προνόμιο του ανθρώπου: σκέψη. Σε αντίθεση με ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης, στην ανθρώπινη επικοινωνία τίθεται πάντα το εξής θεμελιώδες ερώτημα: «Τι λέμε ακριβώς όταν μιλάμε;». ” Ένας Αμερικανός γερουσιαστής επισκέπτεται ένα από τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα σχεδιασμού υπολογιστών τεχνητής νοημοσύνης.