Antarktyda. Kolonia pingwinów. Antarctica. Penguins' colony. Pingwin Adeli. Happy Feet Tupot Małych Stóp. Happy feet eric's opera polish. Program eTwinning: w krainie wiecznego lodu i śniegu. Program eTwinning: zorza polarna. Program eTwinning: fauna i flora. Jak zbudować IGLOO? Zimowe zabawy dla dzieci, Moje Dzieci Kreatywnie. Arktyka. Arktyka – obszar Ziemi otaczający biegun północny.
Jej granice określa się w różny sposób. Nazwa pochodzi od greckiej nazwy gwiazdozbioru Wielkiej Niedźwiedzicy (Μεγάλη Άρκτος). Centrum Arktyki to Ocean Arktyczny, pokryty w dużej części lodem. Otaczają go bezleśne obszary lądowe o przemarzniętym gruncie. Mimo to Arktyka tętni życiem, na które składa się bogata fauna i flora morska, ptaki, zwierzęta lądowe oraz społeczności ludzkie. Krąg polarny (koło podbiegunowe północne) niemal dokładnie wyznacza granicę występowania dnia polarnego i nocy polarnej, podczas których Słońce nie zachodzi lub nie wschodzi przez co najmniej 24 godziny. Warunki geologiczne[edytuj | edytuj kod] Ocean Arktyczny zajmuje przestrzeń około 14,4 mln km², ma zatem mniej więcej podobną wielkość, jak kontynent Antarktydy. Wyspy i archipelagi[edytuj | edytuj kod] Do archipelagów leżących w pobliżu wybrzeży Eurazji należy Svalbard z największą wyspą – Spitsbergenem.
Duża część wysp Arktyki należy do Rosji. Antarktyka. Antarktyka według prawa międzynarodowego: Ocean Południowy (błękitny) i otoczony nim kontynent Antarktydy Antarktyka – część świata znajdująca się na półkuli południowej, która obejmuje Antarktydę oraz otaczający ją Ocean Południowy i położone na nim wyspy.
Międzynarodowo uznawaną granicą Antarktyki jest równoleżnik 60°S. Status prawny Antarktyki i dozwoloną w tej części świata działalność określa Traktat antarktyczny i powiązane umowy, stanowiące międzynarodowe porozumienia (wśród sygnatariuszy jest także Polska)[1]. Naturalną granicę Antarktyki wyznacza strefa konwergencji antarktycznej, w której chłodne wody powierzchniowe znajdujące się wokół Antarktydy stykają się z cieplejszymi wodami subantarktycznymi i zanurzają się w nich. W zależności od pory roku granica ta przesuwa się pomiędzy równoleżnikami 48 i 61°S. Jest to obszar o bardzo surowym klimacie polarnym i subpolarnym (na północnych krańcach). Geografia Antarktyki[edytuj | edytuj kod] Wejście do polskiej stacji badawczej im. Grenlandia. Grenlandia (gren.
Kalaallit Nunaat [kaˈlaːɬit ˈnunaːt], duń. Grønland [ˈɡ̊ʁɶnˌlanˀ]) – autonomiczne terytorium zależne Danii[2] położone na wyspie o tej samej nazwie która położona jest geograficznie w Ameryce Północnej, a historycznie i politycznie w Europie, o obszarze 2 166 086 km² (największa wyspa na świecie niebędąca kontynentem), pokrytej w 81% przez lądolód grenlandzki (410,4 tys. km² jest wolnych od lodu) i o ludności 56 282 (styczeń 2014)[4]. 89% mieszkańców stanowią Inuici[5]. Stolicą Grenlandii jest Nuuk (duńska nazwa Godthåb). W 1978 duński parlament przyznał Grenlandii autonomię. W 1982 odbyło się referendum, w którym mieszkańcy opowiedzieli za wystąpieniem z Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej.
Nazwa wyspy oznacza 'zielony kraj' – miała zachęcić do osiedlania się na niej[6][7], w przeciwieństwie do Islandii, której nazwa 'kraina lodu' miała zniechęcać. Zorza polarna. Zorza polarna wokół bieguna południowego (Aurora australis) zarejestrowana 11 września 2005 przez satelitę NASA IMAGE Zjawiska w magnetosferze Ziemi Zorza polarna (Aurora borealis, aurora australis) – zjawisko świetlne obserwowane w górnej atmosferze w pobliżu biegunów magnetycznych planety, która ma silne pole magnetyczne o charakterze dipolowym (dwubiegunowym).
Na Ziemi zorze występują na wysokich szerokościach geograficznych, głównie za kołami podbiegunowymi, chociaż w sprzyjających warunkach bywają widoczne nawet w okolicach 50. równoleżnika. Zdarza się, że zorze polarne na półkuli północnej obserwowane są nawet w krajach śródziemnomorskich. Na półkuli północnej zorza jest określana łacińską nazwą Aurora borealis, a południowa zorza polarna nosi nazwę Aurora australis.
Powstawanie zorzy polarnej[edytuj | edytuj kod] Słońce stale emituje strumień naładowanych cząstek, czyli wiatr słoneczny. Igloo. Konstrukcja[edytuj | edytuj kod] Typowa konstrukcja igloo obejmowała długie (do 3 m) niskie półokrągłe wejście zasłonięte skórami (czasem – z bocznymi schowkami na zapasy i dodatkową ścianką osłaniającą przed wiatrem), przeznaczoną do spania przykrytą gałęziami, futrami i skórami obszerną niską śnieżną platformę naprzeciwko wejścia, kamienną lampkę z płonącym tłuszczem morskich ssaków, służącą do oświetlania wnętrza i ogrzewania potraw, kamienny stolik i niewielki zestaw naczyń oraz narzędzi (początkowo kościanych, kamiennych i drewnianych, później także metalowych), czasem także szczytowy otwór wentylacyjny, otwór okienny zasłonięty taflą lodu lub półprzezroczystym foczym pęcherzem, ewentualnie przejście do sąsiedniego pomieszczenia.
W cieplejszym sezonie letnim Inuici mieszkali zwykle w namiotach ze skór zwierząt i ziemiankach, a później także w dostarczanych przez białych namiotach z płótna i domach z prefabrykatów. Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Przypisy[edytuj | edytuj kod] Biegun północny. Krajobraz Bieguna Północnego Biegun północny – najbardziej wysunięty na północ punkt na Ziemi.
Można go definiować na cztery różne sposoby, jednak tylko dwa z nich są powszechnie używane. Biegun południowy. Powitanie. Bieguny. Połozenie. Przybycie. Eskimosi. Eskimosi1. Eskimosi2. Eskimosi3. Stroj. Zycie. Kobiety. Mezczyzni. Dzieci. Zywnosc. Lektura. Lektura1. Dbs internet pl. Program eTwinning: w krainie wiecznego lodu i śniegu - zadania. Zadanie 2. Podobienstwa roznice. Program eTwinning: zima. Program eTwinning: puzzle - igloo. Program eTwinning: gra 1 - wykreślanka. Program eTwinning: w krainie wiecznego lodu i śniegu - memory. Program eTwinning: w krainie wiecznego lodu i śniegu - pary. Program eTwinning: w krainie wiecznego lodu i śniegu - podsumowanie.